öğrenildiğinde ufku iki katına çıkaran şeyler

• bi gün esenboğa havalimanı'na gidiyorum birini karşılamak için.
  arabaya bindim.
  klasik ankara soğuğu.
  camlar buzlanmış.
  arabanın kaloriferini açtım, çözülsün diye beklerken tık tık diye bi ses geldi yan camdan.
  
  adamın biri ben sizin komşunuzum ne tarafa gidiyosunuz dedi.
  havalimanına gidiyorum dedim.
  beni de çevre yolunda elvankent ayrımında bırakabilir misin dedi.
  olur dedim.
  
  sohbet etmeye başladık.
  öğretmenmiş.
  servisi kaçırmış.
  mahcup bi şekilde konuşuyo.
  
  mahalleden bahsederken dedi ki cemal abi öldükten sonra tadı kalmadı buraların.
  - o kim abi?.
  - cemal safi dedi şair olan. bizim mahallede yaşıyodu.
  - hiç duymadım valla.
  
  uyduruktan kendi çapında biri diye düşündüm.
  dur dedi sana bir şiirini okuyayım.
  başladı okumaya.
  bi yandan hızlı gittiğim için hem çok dinleyemedim.
  hem de bulunduğum ortam tuhaf geldi.
  hiç tanımadığım adamın biri bana arabada şiir okuyo :)
  
  bi 5 dk sonra şiir bitti.
  güzelmiş abi dedim.
  sen eve gidince bi bak internetten dedi.
  yol ayrımında indirdim adamı.
  
  eve gidince aklıma geldi.
  cemal safi diye aratınca bir de ne göreyim.
  orhan gencebay'ın da okuduğu ya evde yoksan'ın, ayşen'in; candan erçetin'in okuduğu git'in yazarıymış.
  cahilliğimle baş başa kaldım.
  
  sonra bütün şiirlerini okudum.
  gerçekten çok güzel şiirleri varmış.
  kısacık yolculukta çok değerli bir şey öğrenmiş olmak çok mutlu etti beni.