ehl

• ehl/ehil: karı, koca, eş.
  
  eskiden eşler birbirlerine aşkım/bebem yerine ehlim diye hitap ediyormuş. evliyâ çelebi seyahatnâmesi'nde yer alan meyyitzade (ölünün evladı) menkıbesinde rastladım:
  "babası eğri seferine gittiğinde annesi hamile imiş. babası, "ilahi gazaya gidiyorum. bu ehlimin karnındakini sana emanet eyledim" deyip sefere gidince karısı ölür ve defnederler. allah'ın emriyle mezarda doğurunca bebek ölü annesinin memesine yetişip emer. babası seferden selametle gelip ehlini sorar. "öldü" derler. hemen inançlı gazi, "ben onun karnındakini işyeri sahibine emanet verdim, tez ehlimin kabrini bana gösterin" der. derhal kabrine vararak kulak tutar, görse ki bir bebek sesi duyulur. derhal mezarın kapağını açar. bir can-paresi annesinin sağ memesini emer, asla çürümemiş. babası hamd edip ciğerköşesini bağrına basıp evinde terbiye eder."