ekşi itiraf

• yemin ederim ki artık yorum yapmaya, bir fikir beyan etmeye, bir entry girmeye, hatta en basitinden bir eleştiride bulunmaya dahi korkuyorum.
  oysa bize “korkma!” denmişti…
  bize, bir milletin küllerinden doğduğu o büyük destanın ardından, cumhuriyet emanet edilirken “fikri hür, vicdanı hür, irfanı hür” bireyler olmamız öğütlenmişti.
  biz de öyle yetiştik: sorgulayan, düşünen, konuşan, gerektiğinde itiraz eden.
  ama şimdi... kelimelerimizin başına sansür, cümlelerimizin sonuna endişe ekleniyor.
  her düşünce, bir tehdit olarak algılanıyor; her eleştiri, bir düşmanlık sayılıyor.
  bir tuşla yazdığımız cümleler, bir ömür sürecek hesaplara dönüşebiliyor.
  
  oysa korkmamamız gerekiyordu.
  çünkü bu vatanı, korkusuzca düşünce üretenlerin, susmayanların, eleştirmekten çekinmeyenlerin omuzlarında yükselttik biz.
  bize bırakılan bu miras, susarak değil, konuşarak; biat ederek değil, sorgulayarak korunabilirdi.
  
  şimdi dönüp kendime soruyorum:
  ne ara bu kadar sustuk? ne zaman bu kadar korkar olduk?
  ve daha da önemlisi:
  bu sessizliğe daha ne kadar ortak olacağız?